Σαράντα χρόνια πριν, καλοκαίρι  του  1974, ράθυμο, πολύ ζεστό.Μπάνια και πανηγύρια. Στης Αγίας Μαρίνας το πανηγύρι στ' Αποίκια, στου Μπονόρου το ξενοδοχείο, κάποιοι πιο συνειδητοποιημένοι συζητούσαν ανήσυχα ότι τα "πράγματα στην Κύπρο δεν είναι καλά". Ξημέρωμα 20ής Ιουλίου, καύσωνας, το πανηγύρι του Προφήτη Ηλία στις Στραπουργιές. Το μαγαζί μας έτοιμο να υποδεχθεί το βράδυ τους πανηγυριώτες και τα  μεζεκλίκια έτοιμα, μαγειρεμένα από τη μάνα. Ντολμαδάκια, κεφτεδάκια, ψητό στην κατσαρόλα,  γουρουνόπουλο στο φούρνο. Ξαφνικά  το πρωϊ, πολεμικά εμβατήρια, έκτακτα ανακοινωθέντα, πολεμική επιστράτευση . Η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο. Παγωμάρα, έκδηλη ανησυχία, ετοιμασίες πολέμου, οι άντρες επιστρατεύονται, γυναίκες και παιδιά κλαίνε, αγωνία για τα μελλούμενα. Το πανηγύρι έμεινε αγλέντινστο όπως και τα επόμενα του καλοκαιριου. Το βράδυ συσκότιση, μπλέ κόλλες στα παράθυρα ο κόσμος μία συντροφιά. Παλλικάρια από την ' Ανδρο, βρίσκονται στην Κύπρο και αγωνίζονται χωρίς ειδήσεις για τη ζωή τους. Ο πρώτος Αττίλας, έφερε τον δεύτερο, ανήμερα της Παναγίας. 'Ενα νησί προδομένο από τους 'Ελληνες  και από τις ξένες "προστάτιδες" δυνάμεις. Σαράντα χρόνια με το σύνθημα "ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ". Κι όμως ξεχάσαμε και συμβιβαστήκαμε και το νησί διχοτομήθηκε, βιάσθηκε  και παραμένει  σήμερα υπό Τουρκική κατοχή  εις δόξαν της δικής μας αβελτηρίας, ολιγωρίας και έλλειψης σθεναρής πολιτικής και αντίδρασης.